Ben nu in Leavenworth, tegen Wanatchee forest aan.
Bij mijn afscheid van de kust gaf de zon me nog een aardige knipoog maar zei er niet bij dat ik hem voorlopig niet meer zou zien.

Na een lange rit kwam ik dan bij de hut aan. Het was gaan regenen onderweg en dat bleef het doen voor de tijd dat ik er was. Niet onaardig zo'n hut, maar het ontbreken van internet en tv is dan toch typisch iets wat je behoorlijk mist als je alleen reist.

 











Hoe romantisch het haardvuurtje ook was, als het aan een stuk regent wordt alles snel koud, klam en eentonig. Toch ben ik Mt.Rainier Park in gegaan en heb een wandeling gemaakt langs een rim, een steil opgaand pad waarbij je steeds hoger klimt langs een met bomen begroeide steile afgrond. Op een gegeven moment hoorde ik het geluid van een dier dat ik niet kon thuis brengen, dus ben ik maar omgekeerd. De zo'n 5 kilometer omhoog is uiteraard zwaar. Maar naar benden is zo mogelijk nog vermoeiender omdat je op het door de regen glibberige pad niet zo snel gaat. En Annette, ik was wel in berenland! ;-))

Eenmaal weer 'thuis' kroop ik maar weer met mijn boek op de bank. In de middag was het tussen de buien door wat droger, en kon ik nog even naar buiten. Maar vannacht en vanochtend was het weer een gordijn van regen. Ik kon niet wachten om te 'ontsnappen'.

Na opnieuw een pittige rit reed ik dan het stadje Leavenworth binnen. Als een warme omhelzing wachtte me hier het zonnetje, een aangename 22 graden en een hotel met een balkonnetje dat uitkijkt op de rivier Wenatchee.

Het stadje is een imitatie van een Duits plaatsje. Het verhaal van Leavenworth is er een van een kwijnend houtverwerkingsdorp waar men in de jaren 60 besloot het roer om te gooien. Om toeristen te trekken werd alles in Duitse stijl nagebouwd. Het is een grotesk voorbeeld van kitsch in al zijn glorie. Wel grappig dus om te zien.

Morgen ga ik kijken voor een hike, of wandeling, in Wenatchee forest en als het heerlijke weer zo blijft mag ik mijn handjes dichtknijpen.

Uitzicht vanaf balkonnetje